Gliniane naczynia
Był bardzo gorący dzień w Birmie. Przy drodze prowadzącej do świątyni stały dwa wielkie gliniane dzbany. Birma to niezwykły kraj w południowo-wschodniej Azji. Długo była zamknięta dla zewnętrznego świata, otworzyła się dopiero w 2011 roku, ale ludzie wciąż żyją zgodnie z pradawnymi obyczajami. Na co dzień noszą tradycyjne stroje, kobiety smarują twarze jasnożółtą pastą z drzewa thanaka, a narodowym sportem jest chinlone, gra w lekką piłkę z włókien palmowych. Wodę przechowuje się oczywiście w glinianych naczyniach, tak jak robiono to od tysięcy lat.
Co czyni wyroby z gliny wyjątkowymi?
Klimat w Birmie jest tropikalny, upalny, wilgotny, a tamtego dnia było wyjątkowo skwarnie. Powoli szłam w stronę murów świątyni, gdy nagle zauważyłam dwa ogromne, pękate dzbany ustawione na ławce. Obok zachęcająco leżała duża chochla i kubek. Wiesz jak to jest z piciem wody podczas podróży, szczególnie w tropikach. Wszyscy ostrzegają przed wodą z nieznanego źródła i zalecają, żeby nawet zęby myć w wodzie butelkowanej. Ale gliniane dzbany to zupełnie inna historia.
Od najdawniejszych czasów używano glinianych naczyń do przechowywania wody, a różnych odmian gliny jako lekarstwa. Znana była ze swoich przeciwzapalnych i antyseptycznych właściwości już w starożytnym Egipcie. Uzywano jej m.in. w procesie balsamowania mumii. Rzymski polityk i pisarz Pliniusz Młodszy wspomina, że gliny używano do leczenia infekcji oczu, chorób śledziony i nerek, a także zatruć oraz ukąszeń jadowitego węża. Rzymski lekarz greckiego pochodzenia, Galen, stosował glinę do leczenia stanów zapalnych i ran.
Dzbanek gliniany – wartościowa woda
To prawda, byłam bardzo spragniona, zgrzana i zmęczona, ale kiedy zaczerpnęłam chochlą wody z birmańskiego dzbana, wlałam ja do kubka i wypiłam, pomyślałam, że tak cudownie smakującej wody nie piłam nigdy wcześniej. Woda była chłodna, orzeźwiająca i miała wspaniały smak. Podobnie było podczas podróży przez Indie. W wioskach wodę wciąż przechowuje się w glinianych dzbanach, które nazywają się matka.
Kiedy wróciłam do Polski, kupiłam gliniany dzbanek, który od tamtej pory towarzyszy mi podczas gorących letnich dni. Woda z dzbanka jest zawsze zimna, alkaliczna i pyszna.
Dzban gliniany – właściwości wody
Woda z glinianego naczynia:
- jest zawsze przyjemnie chłodna
- jest bogata w minerały, takie jak wapń, fosfor, żelazo, magnez
- jest alkaliczna, czyli zasadowa, dzięki czemu przywraca równowagę w organizmie
- jest wolna od szkodliwych cząsteczek nanoplastiku i toksycznego BPA obecnych w plastikowych pojemnikach
- wzmacnia metabolizm
- neutralizuje metale ciężkie zawarte w wodzie
- jest czysta od mikroorganizmów
- ma wyjątkowy, słodkawy smak.
Naczynia gliniane marki Zdrowa Sowa są ręcznie robione z czystej gliny pochodzącej z Podlasia. Glina posiada certyfikat czystości, jest wolna od metali ciężkich i drobnoustrojów.
Warto pamiętać o tym, że tylko naczynia z czystej gliny bez glazurowanej powłoki posiadają właściwości zdrowotne. Przed użyciem należy kilkukrotnie wypłukać naczynie w czystej wodzie.
Artykuł nie stanowi rekomendacji medycznej. Informacje zawarte w blogu mają charakter edukacyjny i nie mają na celu zastąpienia indywidualnej porady medycznej udzielanej przez lekarza.
Zobacz gliniane naczynia w sklepie Zdrowej Sowy:
Badania naukowe:
- De K, Kumar D, Sharma S, Kumawat P, Mohapatra A, Sahoo A., Effect of drinking earthen pot water on physiological response and behavior of sheep under heat stress. Journal of Thermal Biology, 2020.
- Ebenezer Annan, Benjamin Agyei-Tuffour, Yaw Delali Bensah, David Sasu Konadu, Abu Yaya, Boateng Onwona-Agyeman, Application of clay ceramics and nanotechnology in water treatment: A review. Cogent Engineering, 2018.
- Charu Bansal, Saleha Zaina, Vinod Parihar, Review on health impact of hazardous and safest traditional cookware with ayurvedic approach. Ayushdhara, 2020.
- M. Mehta, A. Dass, K. Singh, Keeping Quality of Drinking Water. Journal of Human Ecology, 2017.
- Olivier P. Gosselain, In Pots we Trust: The Processing of Clay and Symbols In Sub-Saharan Africa. Journal of Material Culture, 1999.